तव भगिनीचा धावा ऐकुनि
धाव घेइ गोपाळा
लाज राख नंदलाला
द्युतामध्ये पांडव हरले
उपहसाने कौरव हसले
लाज सोडुनी सभेत धरिले
माझ्या पदराला
अबलेसम हे पांडव सगळे
खाली माना घालुनि बसले
आणि रक्षाया शील सतीचे
कुणी नाही उरला
आसु माझिया नयनी थिजले
घाबरले मी, डोळे मिटले
रूप पाहता तुझे सावळे
प्राण आता उरला
